قومیّت در اصطلاح قرآنی عامتر از آن معنای رایج اصطلاحی آن است و اسلام به گروهی از افراد که دارای عقیده و تفکّر خاصّی هستند نیز «قوم» اطلاق کرده است. از طرفی دیگر قومیّت گرایی مفهومی تشکیکی است که با توجّه به اهداف و انگیزه‌های گرایش به آن به دو دسته مذموم و ممدوح قابل تقسیم است. قومیّت گرایی اعراب جاهلی که از آن به عصبیّت کور می توان تعبیر کرد و همچنین قومیّت گرایی بنی اسرائیل در قرآن کریم به صور مختلفی تقبیح شده است. عاقبت چنین قومیّت گرایی کوری همانی است که در مورد فرعون فرمود: یَقْدُمُ قَوْمَهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فَأَوْرَدَهُمُ النَّارَ وَبِئْسَ الْوِرْدُ الْمَوْرُودُ [سوره : هود آیه : ۹۸] در روز قیامت پیشاپیش قوم خود بیاید و همه را به آتش در آورد که ، واردشدن را بد جایگاهی است! اما قومیّت گرایی ای که با هدف تقویت تفکّر توحیدی اسلام باشد لازم شمرده شده است و بازگشت به قوم و قبیله به عنوان هدف مبلّغین دینی مطرح شده است. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نیز ابتدا به انذار عشیرۀ و نزدیکان خود مأمور شدند و در جای جای احکام و حقوق اسلامی به ذوی الارحام که بخش خاصّی از قومیّت شخص است توجّه داده شده اند. بنابر این گرایش به قومیّت با هدف کمک به اسلام عزیز و همچنین هدایت ایشان امری ممدوح بلکه لازم و واجب است.
